Tom kwam er al snel achter dat karate niet om vechten ging.

“Dag Tom, hoe was het op school?” “Stom, rotschool, saai en ik moet altijd bij andere kinderen spelen, ze komen niet bij mij. En ik doe mijn spreekbeurt over pesten”.

Dat was voor ons het teken dat Tom worstelde met zaken die hij niet alleen kon oplossen. En erover praten wilde hij niet, want als je 11 bent, ben je al heel stoer en ga je je ouders lang niet alles vertellen. En dat zorgde voor wrijving en confrontaties thuis. Ben je pas 11….

Op school signaleerde de leerkracht ook dat Tom niet lekker in z’n vel zat; hij zocht ruzie met andere jongens en wilde in alles de beste zijn. We kregen het advies om Tom naar een assertiviteitscursus op school te sturen. Maar een stempel voor de resterende schooltijd wilden we als ouders niet, dus we zochten verder.

Na lang zoeken kwamen we bij Camiel uit op de combinatie van lekker bewegen en de balans tussen lichaam en geest. Juist en vooral voor jonge kinderen. Met aparte lessen voor jonge kinderen en aparte lessen voor tieners. Dat Hilversum voor ons niet om de hoek lag maakte niet uit. Al na één proefles was Tom verkocht. Hij wilde ook vechten! En kwam er al snel achter dat karate niet om vechten ging. Hij werd direct opgenomen in de groep. Wij zagen al bijna direct na de eerste keer dat hij rustiger was, plezier kreeg in samen bewegen, geconcentreerd en gefocust werd. Hij ontliep problemen niet meer, maar probeerde ze, soms met heel veel zelfbeheersing, op te lossen.

Nu is Tom 14, heeft de groen-oranje band, in het weekend staat onze tuin vol tienerfietsen, is het huis één gezellige bende en hij maakt soms zelfs iets te veel grapjes, bijvoorbeeld op school. Hij haalt goede cijfers en is duidelijk gelukkig. En in balans. Camiel, enorm bedankt voor jouw bijdrage daarbij.”

De ouders van Tom