Over Camiel - ShoShin Karate Hilversum

Over Camiel van Hoegee (geb. 1975)

Soms begint iets groots met iets kleins.
Bij mij begon het met een te groot judopak, een verkeerd gestrikte band — en een kind dat niet kon wachten om de mat op te rennen.

Ik was zeven of acht, het was 1983, en ik stond voor mijn allereerste proefles judo. Mijn vader had mijn band gestrikt zoals een schoenveter — hij had zelf geen judo-ervaring — maar dat weerhield me er niet van om vol enthousiasme op de grootste jongen van de groep af te stormen. Ik kreeg hem in een soort houdgreep op de grond. Ik vond het fantastisch. Mijn leraar, meester Ruud, zei toen al dat ik een “felle donder” was.

Een jaar later, in mijn tweede seizoen, had hij me ingedeeld in een veel te zware poule tijdens het clubkampioenschap. Mijn tegenstanders waren ouder, groter, sterker, en een paar banden verder. Ik verloor zes partijen op rij, maar accepteerde elk verlies zonder mopperen.

Een paar dagen later stond meester Ruud bij ons aan de deur. Hij gaf me een bronzen medaille — niet vanwege winst, maar vanwege sportiviteit, veerkracht en doorzettingsvermogen. Dat moment ben ik nooit vergeten. Niet alleen omdat het me raakte, maar omdat ik zag wat een goede leraar betekent: iemand die ziet wie je bent, ook als je verliest.

Dat is wat ik later zelf wilde worden.
Iemand die kinderen en jongeren helpt groeien. Niet door ze te veranderen, maar door ze te laten ontdekken wat er al in hen zit.

Op mijn vijftiende begon ik met karate, bij een Utrechtse school die — hoe toepasselijk — ShoShin heette. Die naam, ‘beginner’s mind’, zou jaren later de kern van mijn eigen werk worden.

De school stopte helaas, en via een vriend stapte ik over naar het Kyokushinkai-karate. Vanaf dat moment ging het snel: ik begon met lesgeven, kreeg in 1995 mijn eerste eigen groepen, en haalde in 1996 mijn 1e dan (zwarte band) bij de Karate-do Bond Nederland.

Niet lang daarna begon ik met wedstrijden, vooral in kumite (vechten). Ik schopte het uiteindelijk tot de Nederlandse selectie, en behaalde meerdere keren eremetaal op nationaal niveau — met als hoogtepunt de titel Nederlands kampioen in 2005.

In 2004 begon ik ShoShin. Niet als sportschool, maar als plek voor ontwikkeling. Voor groei — van binnenuit.
De dojo werd een ruimte waar mensen mogen oefenen met stevigheid, grenzen, keuzes. Waar je leert wat kracht is, en wat het níet is. En waar je, ongeacht leeftijd of achtergrond, jezelf kunt tegenkomen in beweging.

Mijn werk verschoof in de loop der jaren van puur lesgeven naar ook coaching, groepswerk en trajecten in het onderwijs, de zorg en het sociaal domein. Soms gaat dat over weerbaarheid. Soms over het leren omgaan met woede of onmacht. En soms is het simpelweg de vraag: hoe blijf ik overeind in deze wereld?

De Zen-filosofie helpt me daarbij. Niet als religie, maar als manier van kijken.
ShoShin betekent: ‘de geest van de beginner’ — open, nieuwsgierig, zonder oordeel. Dat probeer ik in al mijn lessen vast te houden. Geen leraar die alles weet, maar iemand die meeloopt, meedenkt, meevoelt.

‘Sensei’ is geen titel die je op je kaartje zet. Het is een betrouwbaarheid die je moet verdienen. Les na les, jaar na jaar. Niet door perfect te zijn, maar door aanwezig te zijn. Door je eigen werk te blijven doen, ook als leraar.

Soms geef ik trainingen die heel praktisch zijn. Zoals “Driftkikker”, een programma voor kinderen én volwassenen die moeite hebben om hun emoties te reguleren — thuis, op school of op het werk. Maar ook thema’s als assertiviteit, omgaan met spanning of vragen over zingeving komen regelmatig terug. Niet in de vorm van snelle tips, maar in trajecten waarin we echt samen onderzoeken, oefenen en vertragen.

Wat voor mij steeds centraal staat:

🟠 Je bent niet fout. Je bent niet stuk. Je bent onderweg.

Of je nu een kind bent met een kort lontje, een professional die overvraagd is, of iemand die zich afvraagt wie hij eigenlijk geworden is — je hoeft het niet alleen te doen.

Ik geloof dat echte kracht stilte is.

Dat het begint bij leren luisteren — naar je lijf, je emoties, je impulsen.
En dat het groeit door oefening, aandacht en herhaling. Net als in de krijgskunst.

Daarom blijf ik zelf ook trainen. In karate. In tai-chi. In chi qong.
En in het leven zelf — als ouder, als partner, als mens.

📍 ShoShin is elke dag opnieuw beginnen. Met frisse blik. Zonder maskers. Met open handen.

Kennismaken of iets vragen?

Heb je een vraag, wil je kennismaken of weten wat ik voor je of je kind kan betekenen?
Je bent welkom om contact op te nemen

Karate in Hilversum voor jeugd, jongeren en volwassenen

Over Camiel van Hoegee (geb. 1975)

Kennismaken of iets vragen?

Snel naar:

Aangesloten bij de KBN

Aansluitno. 05-209