Kyu-graden (leerlinggraden)

De jeugd t/m/ 12 jaar kan naast het behalen van een hele band ook een deel van een band behalen: een slip. Dit is een kleinere vordering dan een hele band. Deze wordt gesymboliseerd met een stukje stof dat op de band genaaid wordt. Het idee erachter is dat het behalen van een hele band nog een te grote stap is. Om een hele band te behalen dien je namelijk aan heel wat eisen te voldoen; je moet al heel veel kunnen. In één keer deze stap zetten wordt vaak te moeilijk. De kans dat je dan zakt voor je examen is dan bijzonder groot. Dat is voor niemand leuk: je hebt namelijk wel elke keer hard je best gedaan tijdens de training. Het is dan toch fijn om te zien dat je vooruit bent gegaan. Je hebt dan toch een beloning voor hard werken gekregen en iedereen ziet letterlijk dat je een stapje vooruit bent gegaan: je mag een slip op je band dragen. De reis naar je hele band knippen we daarom in stukjes. Dat werkt heel motiverend en is goed voor het zelfvertrouwen.

De volgorde is net als bij de banden. Je kunt alleen geen witte slip halen. Ook wordt het behalen van een slip moeilijker naarmate je verder komt. Als je richting de gele band gaat kan je nog alle kleuren behalen. Zo kan je als witte bander de gele, oranje, groene, blauwe en bruine slip halen (zie afbeelding 1). Na je bruine slip volgt de gele band. Maar als je de gele band hebt, kan je geen gele slip meer halen op je band. De slip die je als eerste kunt halen is de oranje (afbeelding 2). De stap tussen de slips wordt dus steeds een beetje groter. Als je richting bruine band gaat, kan je immers alleen nog maar een bruine slip halen (afbeelding 5). Dan zit je al op ongeveer 90% van het niveau van een bruine band.

Mijn eigen ervaring als kind met mijn eerste examen

Zelf deed ik als kleine jongen van 5-6 jaar aan judo- in 1981 alweer. We gingen toen ook examen doen (bij judo heb je een vergelijkbaar bandensysteem als bij karate). Maar links en rechts kon ik nog niet goed uit elkaar houden en mijn linkerbeen deed dingen die mijn rechterbeen had moeten doen. Met andere woorden: mijn judoniveau voor de gele band was nog niet wat het zijn moest. Dit was toen nog te hoog gegrepen: mijn geest, hersens en de rest van mijn lichaam was er gewoon nog niet aan toe. Maar ik was wel fanatiek. Iedereen moest tijdens het examen natuurlijk zijn technieken laten zien. Ik was als 5-6 jarige gezakt. Wat een domper was dat – en wat zou ik blij geweest zijn met een slip, als een beloning voor mijn inzet en het gevoel dat de leraar mij had gezien als kind. Zo ging dat toen gewoon, maar gelukkig is dat nu niet meer nodig.